“Ik heb drie kinderen. Maar twee urntjes op ons dressoir.”

Chantelle

Het leek zo mooi

Ik ben Chantelle, getrouwd met de man van mijn dromen, en samen hebben we drie kindjes. Dat klinkt heel mooi, maar dat is het helaas niet.

In 2012 raakte ik zwanger van ons eerste kindje. Totaal onverwachts! De kans was namelijk klein dat ik zwanger zou worden, vanwege veel buikpijnklachten. Ik stopte met pil, en binnen maand bleek ik al zwanger. Toen ik twaalf weken zwanger was leek alles goed, tot ze op de echo zagen dat het hartje van ons zoontje wat groot leek voor deze zwangerschapstermijn.

Spanning

Vanaf dat moment kwamen we elke week in het ziekenhuis voor een echo van het hartje van ons kindje. Met dertig weken zwangerschap hoorde we dat Kyano het niet zou redden buiten mijn buik. De hartafwijking was te ernstig. Hij bleek omgedraaide hartkamers te hebben, geen hartkleppen en een niet-functionerende aorta.

Kyano overleed elf minuten na zijn geboorte op 13 augustus 2013. Hij was zo perfect en zo mooi, maar we moesten verder zonder hem.

Nieuwe zwangerschappen

Vijf maanden na Kyano bleek ik zwanger te zijn. Ik zat midden in een rouwproces. Dwars door de voorbehoedsmiddelen heen. Een meisje. Ik was bang maar toch zweefde ik door de zwangerschap heen. Op 6 september 2014 werd onze dochter Liv geboren. Gezond en wel, gelukkig. We waren zó trots, we hadden ons eigen zonnetje in huis!

Toch bleef de wens aanwezig om twee kindjes te hebben. En toen was ik in augustus 2017 opnieuw zwanger.  Een jongetje, ‘wat leuk en mooi!’, zei iedereen… behalve ik, want ik werd bang. Ik voelde al dat het fout zou gaan. Ondanks alle goeie echo’s en een groeiende buik hield ik dat bange gevoel.

Op kerstavond voelde ik hem niet bewegen. Ik ging even douchen en ja, ik voelde hem toch… Eén trapje. En toen bleef het stil.  Eerste kerstdag zijn we naar het ziekenhuis gegaan en tijdens de echo en werd met vier woorden mijn angst bevestigd: “Er is geen hartslag.”

“Praten over het verlies van mijn twee kinderen is belangrijk voor mij om door te gaan. Om voor de buitenwereld te laten zien dat ik een mama ben van drie kinderen, niet van één”.

Wéér een verlies, weer een afscheid

Mijn mooie Mylan is overleden met 25 weken zwangerschap. Ik ben 26 december 2017 ingeleid en beviel op 27 december om precies 01:27 van Mylan. Zijn navelstreng zat twee keer om zijn nekje. Één keer zoiets meemaken is zwaar. Maar dit… Dit is zo heftig, moeilijk en onwerkelijk.

Praten over mijn verlies

Praten over het verlies van mijn twee kinderen is belangrijk voor mij om door te gaan. Om voor de buitenwereld te laten zien dat ik een mama ben van drie kinderen. Iedereen ziet alleen mijn dochter Liv, maar in huis hebben we er drie. We hebben nog twee urntjes op ons dressoir.

Het praten over mijn jongens helpt me verder. Om verder te gaan met mijn leven, met de jongens dicht bij me. Het is zwaar maar ik ga door, want dat is wat mijn jongens zouden willen. En wat ook mijn meisje wil.