Eva verloor haar vader: “Er waren momenten dat ik kapot ging van verdriet”

Mijn dierbare vader Nico is op vrijdagmiddag 22 juli 2011 rond vijf uur ’s middags plotseling gestorven aan een hartstilstand. Hij was een weekendje weg naar Limburg met zijn vriendin, toen hij plots neerviel in de hotelkamer. Ik was destijds 20 jaar en inwonend bij hem. Het was één grote shock. Ik kon niet geloven dat mijn lieve, hardwerkende, humoristische, eigenwijze en behulpzame vader er niet meer was. Er moest zoveel geregeld worden voor de uitvaart! Dingen waar ik het nooit met hem over gehad had. We regelden het zo goed mogelijk. De uitvaart was mooi en persoonlijk. Overal stonden gladiolen, de bloemen die hij zelf op dat moment teelde. Ik had gekozen voor de muziek van John Denver, zijn idool.

Het verlies van hem verwerken… hoe moest dat? Ik dacht dat ik dat niet kon, maar ik had geen keuze. Ik moest wel. Er waren momenten dat ik kapot ging van verdriet. Jarenlang ging er geen dag voorbij dat ik niet verdrietig was. Ik miste hem op zoveel momenten. Ik vond het zo verschrikkelijk oneerlijk.

“Ik houd mijn vader in leven door vaak over hem te praten. Wanneer ik een herinnering voel opkomen en ik samen met iemand ben, spreek ik deze uit. Ik vind het fijn om over hem te praten.”

Nog steeds doet het mij pijn zonder hem te moeten leven. De ‘scherpe randjes’ zijn er vanaf. De dood van mijn lieve vader heeft een plek gekregen in mijn leven. Bijna dagelijks word ik aan hem herinnerd, door middel van kleine dingen die ik tegenkom in mijn leven (eten, bloemen, een uitspraak of een manier van doen).

Ik ben dankbaar voor zijn vaderschap. Ik houd mijn vader in leven door vaak over hem te praten. Wanneer ik een herinnering voel opkomen en ik samen met iemand ben, spreek ik deze uit. Ik vind het fijn om over hem te praten. Op deze manier leren de mensen om mij heen die na zijn dood in mijn leven zijn gekomen, zoals mijn vriend, hem toch nog een beetje kennen. Wanneer ik ergens mee zit, probeer ik ook wel eens te bedenken wat hij mij zou adviseren. Vaak weet ik dan wel wat hij zou zeggen. Dit geeft me steun. Hij zal, hoe dan ook, altijd in mijn leven aanwezig zijn.